વિધ્નહર્તા વિદાયનું કાઉનડાઉન શરૂ થઇ ચૂક્યું છે. ભારત એક એવો દેશ છે જ્યાં વિદાયમાં પણ સેલિબ્રેશન અને સેન્ટિમેન્ટસના દરિયામાં ડૂબકીઓ મારીને ઉત્સવને અનેરો બનાવવામાં આવે છે. દરેક તહેવાર આવે છે અને જાય છે. પણ ગણેશચોથ કદાય એકમાત્ર એવો તહેવાર છે જે ધામધુમથી આવે છે પણ વિદાયમાં પણ ધામધૂમ હોય છે. જોકે, વિદાય વિધ્નહર્તાની હોય કે વ્યક્તિની કાયમ વસમી જ રહેવાની. દીકરીની વિદાય વખતે ભલે વિદાયગીત ગવાતા હોય પણ પિતાથી લઇને સ્વજનોના સિસ્કારા તો હ્દય જ જાણતું હોય છે. જવાનું નિશ્ચિત છે પણ સમય અનિશ્ચિત છે. વસ્તુની સાથે વ્યક્તિની પણ વેલિડીટી હોય છે. આપણે ત્યાં દર વર્ષે રાવણદહનમાં મોંધવારીના રાક્ષસને, ભ્રષ્ટાચારને, અનીતિને, લાંચને, અરાજકતાને, ખોટી દાદાગીરીને અને અત્યાચારને અગ્નિ ચાંપીએ છીએ. એ જ વસ્તું ગણેયવિદાય વખતે કુદરત વ્યથા, દુઃખ, દારિદ્ર, હતાશા અને હૈયાવરાળને પોતાની સાથે લઇ જાય એવી પ્રાર્થના કરવામાં આવે છે.
દુનિયાનો કોઇ પણ કુદરત કોઇને મારવા નથી આવતો. કર્મ ખોટા હોય ત્યાં કુદરતે રૂપ લઇને બધું અકુંશ કરવું પડે છે. દરેક વસ્તું છે એની વિદાય છે જ. આપણ વ્હાલને માણવાને બદલે સેલ્ફીના સેલફોનમાં તાંતણા બાંધીને બેઠા એટલે જ બાપાનો મેસેજ દરેક કાન સુધી પહોંચતો નથી. જવાબદારીઓના જે ભારથી મન જમીનદોસ્ત થયું છે એની સામે બાહુબલી બનવા કરતા બુદ્ધિજીવી બનવું જોઇએ આ બાપાનો મેસેજ છે. સોસાયટીની કૃતિ વિકૃતિમાં ન પરિણામે એનું ધ્યાન રાખવું જરૂરી જ નથી પણ અનિવાર્ય છે. માતા-પિતાની પ્રદક્ષિણાથી સમગ્ર બ્રહ્માંડની યાત્રા પૂરી થઇ ગઇ. પણ એ જ માતા-પિતા સામે વટનો સવાલ થઇને દાવો ઠોકવાનું કોઇ કાનુડો કે શ્રીગણેશ નથી શીખવાડતા. બીજી તરફ શિવ-શક્તિએ પોતાના સંતાનની માથે પોતાના આકાશીકદના સ્વપ્ન સંતાનના દિમાંગમાં ખિલા ઠોકીને બેસાડ્યા ન હતા. તાળી બંને હાથે વાગે એવી વાત છે. વિનાયકની વિદાય સાથે બંને તરફથી નક્કી કરવાનું છે વિદાય ખરેખર કોને આપવાની છે? સૌથી વધુ થાક વિચારોનો લાગે છે. જેને વિદાય આપવી એ ભલાલ દેવની કટ્ટરતા સામે વાર કરવા જેવું કામ છે.
વિચારોની વિદાય આપવી કદાચ સૌથી અઘરું કામ છે. દરેકને પોતાની એક આગવી મેમરી હોય છે. જેને યાદ કરતા ફરી એ જ ક્ષણને જીવવાનું અને વહાલ કરવાનું મન થાય. પરંતુ, એ વહાલ વચ્ચેથી પણ એક્ઝિટને સેલિબ્રેટ કરવામાં મન માયુસ થઇ જાય છે. ગણેશથી લઇને ગાદીપતી સુધીના તમામ લોકોને વિદાય કઠે છે. પણ બાપાએ કદી નકારો કર્યો નથી. બાપા પાસેથી પણ સમજવાનું એ જ છે કે જ્યાં જવાનું છે ત્યાં ઉત્સાહ સાથે કેમ ન જઇ શકાય? જ્યાંથી અંત થાય છે આરંભ પણ ત્યાંથી જ થાય છે. તફાવત માત્ર સમયના અંતરનો રહ્યો છે. જ્યાં કોઇ વસ્તું ઝીરો નહી થાય તો એકમ ઊભું કેવી રીતે થશે? સર્જન કરવું જ હોય તો અંતને બાજુએ મૂકીને ઈંટની વચ્ચે સિમેન્ટ જે રીતે જામી જાય છે એવા અચલ નિર્ણયથી શરૂ કરવું જોઇએ. શું કરવું એ વિચારવું જોઇએ અને શરૂ કર્યા બાદ ખોટા વિચારને અલવિદા કહેવું જોઇએ. સલાહ અને સમજણમાં એક તફાવત છે કે સલાહ પર કોઇનો કોપીરાઇટ નથી જ્યારે સમજણનું અમલીકરણ પર દરેકનો પોતાનો દાવો હોય છે. બાપાને બુદ્ધિના દેવ અને વિદ્યાના પ્રભુ કહેવામાં આવે છે. પણ શાસ્ત્રોમાં ક્યાંય ગણપતિએ કરેલા દાવા કે વટ માર્યાનો કોઇ ઉલ્લેખ નથી. વળમાં બધુ વહી જાય એના કરતા વળને વહાવીને સર્વત્ર વ્હાલના અગ્રણી બની શકાય છે.
આઉટ ઓફ બોક્સ
લાડવા પ્રસાદીના જ સારા લાગે, બાકી લગ્નથી લઇને લડાઈ સુધીના લડવા દૂરથી રણિયામણા અને પાસેથી બિહામણા જ રહ્યા છે. મીઠાશની મજા લેવાની હોય સજાથી તો શરીર બગડે.
No comments:
Post a Comment