મરતા સિર્ફ 'મિડલ' ક્લાસ હૈ

                    કન્યાની કેડ પર આર્થિક નફો કમાવવા વ્યૂહરચનાનો માચડો ખડકી દેનારા વેપારીઓનું ઝુંડ આ દેશમાં છે જેને થોડા સમયથી મુશ્કેલીનો સામનો કરવો પડી રહ્યો છે. ઓફ સિઝનમાં અનોખુ ડિસ્કાઉન્ટ અને અવનવી સ્કિમ આપનારા, ગ્રાહકલક્ષી ટેગલાઇન ધરાવનારાઓને ઉજાગરાઓનો રોગ લાગ્યો. આ વેપારી વર્ગ એટલે સુપરમાર્કેટના સમ્રાટ, મોલ તેમજ મિલના માલિકો અને દેશની 30ટકા વસ્તીમાં આવતો ધનવાનવર્ગ. જેના કસ્ટમર એટલે આપણે મીડલક્લાસ વર્ગ, નોકરિયાત, વ્યવસાયિક, શેરીના ખૂણે ઉભો રહેતો શાકભાજીવાળો, દુધવાળો નહીં કારણ કે અત્યારના સમયે દુધવાળા ગરિબ તો ઠીક ગરિબી રેખાના માપદંડ નીચે પણ નથી આવતા. દેશના સર્વોચ્ચ સ્થાનેથી ગોળીબાર રૂપી નિર્ણય છુટે ત્યારે સૌથી વધુ મધ્યમવર્ગ વિંધાય છે. મર્યાદિત આવકમાં અણધાર્યા ખર્ચ. અન્ય કોઇ રસ્તાના અભાવે ઉભરાતી ગટરો વચ્ચેથી ફરજિયાત પસાર થવું પડે તેવી સ્થિતિ આ પરિવારોની થાય છે. કારણ કે પોતાનું પ્રાયવેટ જેટ લઇ શકે એવી ક્ષમતા નથી અને તંત્ર સામે રણ ચડવાથી કંઇ ઉપજતું નથી. તંત્રને અરજ એટલે રજૂઆતના ફ્રેશ રોટલા પર અધિકારીઓનું આશ્વાસનરૂપી ઘી. જેની શુધ્ધતા આપણા ધીરજની કસોટી કરી મૂકે.

                      રેલવે સ્ટેશનની ટિકિટબારીથી લઇને બસ ટિકિટ રિઝર્વેશનના પ્લેટફોર્મ સુધી, બેંકથી લઇને બ્રોડબેન્ડ ઇન્ટરનેટ ક્નેક્શન લેવા સુધીના તમામ વિભાગો, ક્ષેત્ર, કચેરીઓ અને ક્લાસિઝની કતારમાં ક્યારેક કોઇ નેતા, અધિકારી કે આગેવાન હોય છે ખરા? એ ન હોય એના માણસો હોય એ પણ, તે પણ મિડલક્લાસના જ. નાની આવકથી આજીવિકા ચલાવવા માટે મોટા પૈસાદાર, ધનિક, ગર્ભશ્રીમંત અને ગેઝેટેડ લેવલના ગ્રુપ પાછળ કામ તો મિડલક્લાસ લોકો જ કરે છે. એ પણ ઇમાનદારી, નિષ્ઠા અને નિયમોને આધિન મધ્યમવર્ગ આ દેશમાં સૌથી વધુ અને તે જ રાષ્ટ્રની કરોડરજ્જું છે. જો કે ભોગવવાનો વારો પણ આજ વર્ગનો આવે છે. સારૂ કમાવવા માઇલનું અંતર કાપીને આવેલાને જે તે જગ્યાના સ્થાનિકો માઇગ્રન્ટ સમજવાના સ્થાને રેફ્યુજી સમજી લે. એમા પણ જો કે સિંગલ- બેચલર હોય તો સ્વદેશી ગ્રામ્યબ્રાંડ મિલિટન્ટ (આતંકી) સમજી બેસે. એ પણ મધ્યમવર્ગમાંથી આવે છે. બાકી કોઇ પંપ કે પ્રાઇવેટ કંપનીના સીઇઓનો નંદકુંવર હોય તો કે માલિક પોત હોય તો 3BHKનો ફ્લેટ વગર અડચણે બુક થઇ ગયો હોય. જ્યારે એ જ ભાઇ ટેક્સ કે પ્રોપર્ટીના લેણામાં સંડોવાય એટલે એ જ ફ્લેટ બીજાના નામે થઇ જાય એ પણ કોઇ પરેશાની વીના

         મધ્મવર્ગની પ્રમાણિકતાને પીડામાં પલટાવનારા પરિબળો આ દેશમાં વ્યાપક અને વિશાળ છે. માટે જ કરપ્શનની કાજુ કત્તરી ડાયાબિટિઝ હોવા છતા ખાવાનું મન થાય છે. 'જી લલચાયે રહા ન જાયે'. ગ્રોથ માટે ગામ બદલનારાને ભાડાકરારના પૈસા, પેટ્રોલ ખર્ચ, જમવા તેમજ લાઇટના બીલ પર લાગતા કાર્ડિયોગ્રામની પટ્ટીની આકૃતિ જેવા અસમાન અને કરોડિયાના ઝાડરૂપી કરની કડાકુંટ 'ઘરનું ઘર' ન હોવા છતા ફરજિયાત રોકડેથી ભરવી પડે છે. મહિને એકવાર મળતો પગાર અને વર્ષે માંડ મળતા ગ્રોથ અને ઇન્સેંટિવમાં એડજસ્ટ કરવામાં માણસ અંગ્રેજીના આઠડા જેવો થઇ જાય છે. વૈકલ્પિક વિચારધારાવાળો વર્ગ એક સાથે બે ધંધા કે નોકરીમાં ઝંપલાવે ત્યાં તેનું મન ભયના પ્રસ્વેદથી ભીંજાય છે. કારણ કે ઇમાનદારીથી કમરકસતો વ્યક્તિ જંગલના સીધા વૃક્ષ સમાન હોય શકે. વાસ્તવિકતા છે કે સંસાર હોય કે જંગલ સીધા ઝાડ હોય તે પહેલા કપાય છે. જેમાં કઠિયારો ક્યારેક પરિસ્થિતિ થઇને આવે તો ક્યારેક પર્સન થઇને.

     

            આવક વધવા છતા જાવકને અંકુશમાં રાખનારા પરિવારો એક સમયે લાઇફમાં એડજસ્ટમેન્ટ કરતા હવે સમય બદલતા એડજસ્ટમેન્ટમાં લાઇફ થઇ ગઇ છે. ખાસ કરીને મધ્મવર્ગની.. અહીં બેફામ, અલગારી તથા કાયમી લીલા લહેરની વિચારધારાને સમર્થન આપવાનો જરા પણ ઇરાદો નથી પણ દાબેલી બ્રેડના વચ્ચેના માવા જેવી દશામાં ડૂબતોવર્ગ બંન્ને બાજુથી ભોગવે છે. જ્યાં દાબેલીની જેમ નીચેથી ગરમી લાગે છે અને ઉપરથી કોઇ તાવિથા વડે દબાવે છે. આઠ-નવ કલાક શ્રમયજ્ઞ કરતા નોકરિયાવર્ગની સરળતા આજે કેટલાક પાવરફુલ, ઓથોરિટી અને અધિકારી કહેવાતા 'સમાજ' માટે બરડતા બની ગઇ છે