માત્ર યુધ્ધ જ નહીં પણ યુક્તિ પણ યર્થાથ જોઇએ

                       પીએમ મોદીએ અવરચંડિલા, અખલા સમાન, આતંકી, અમાનવીય અને અત્યંત ક્રુર પાડોશીને ઝાટકીને કહી દીધુ કે લોહી  અને પાણી બંન્ને એક સાથે ન વહી શકે, ત્યારે વિદેશમંત્રી સુષ્મા સ્વરાજે આતંકવાદને આધાર આપનારા રાષ્ટ્રોના કાન આંબળ્યા. દેશના વાતાવરણમાં જવાબ દેવાની મોસમ ખિલી ઊઠી છે ત્યારે પાયાના પ્રશ્ન એવા પાણીની વહેચણી સામે પણ દાયકાઓ બાદ દમદાર સવાલ સમસ્યામાં પરિવર્તિત થયા છે. યુધ્ધએ વિકલ્પ નથી પણ ખરેખર ચિંટીયો ભરવો જ હોય અને ચમચમી જાયે તેવી સજા કરવી હોય તો વિકલ્પો ઘણા છે. જેનો અમલ કરવા માટે લોખંડી ઇચ્છાશક્તિ જોઇએ. જેથી કોઇ નફ્ફટ રાષ્ટ્રને ઘુંટણીએ લાવી શકાય. જો કે હવે બંન્ને દેશના આર્થિક સંબંધો પણ એટલા મજબુત રહ્યા નથી. ભારતમાંથી જો કારોબાર સમેટી લેવામાં આવે તો પણ અસર થઇ શકે છે. સિંધુ નદીના કરાર મુદ્દે ભારતની પ્રમાણિકતાની નોંધ વિશ્વસ્તરે લેવાય છે

                        જ્યારે દેશના ભાગલા પડ્યા ત્યારે રાજકીય જિદ્દ સામે રાષ્ટ્રહિતને અવગણવામાં આવ્યું ત્યારે માત્ર રાષ્ટ્રનું નહીં પણ પીવાના પાણીનું પણ વિધિસર વિભાજન થયું હતુ. પાણીના ભાગલાને લઇને ગંભીરતાથી વિચારવામાં આવે તો હજુ પણ હુકમનું પત્તું ભારત પાસે છે. મેજોરિટી આપણા હાથમાં છે.અત્યાચાર સહન કરવાની ક્ષમતા હવે સાફ થતી જાય છે. પાકિસ્તાન તરફ વહેતા પાણીના પ્રવાહને આપણે ત્યાંથી જ ડાઇવર્ટ કરી શકાય છે. દેશના ઉત્તરભાગના રાજ્યોની ભૌગોલિક સ્થિતિ પાણી અટકાવવાની બાબતે અનુકુળ છે. જે માટેની ક્ષમતા પણ છે. આપણે તો સરહદેથી ગોળીઓ આપીએ છીએ અને પાણી પણ પુરુ પાડીએ છીએ. હકીકતે ગોળી આપીને પાણી આપવાની કોઇ આવશ્યકતા નથી. ગોળી અટવાશે અેટલે ગળશે પણ નહી અને ઉલ્ટી પણ નહીં થાય. વર્ષ 1960ના સમયગાળામાં વિશ્વબેંકની મધ્યસ્થતામાં સિંધુજળ સમજોતા કરાર થયો હતો. જે અંતર્ગત સિંધુ, ચિનાબ અને જેલમ નદીનું પાણી પાકિસ્તાન બાજુ વહે છે. આ ત્રણેય નદીના મૂળ ભારતમાં છે. જો આ નદીના પાણીનો પ્રવાહ અટકે તો સમસ્યા પાકિસ્તાનને થાય એમ છે. કારણ કે એ રાષ્ટ્ર માટે મીઠા પાણીનો એક માત્ર સ્ત્રોત આ ત્રણ નદી છે. કાશમીર આપણું, પાણી આપણું અને છતા કબજો બાજુ વાળાનો? યે બાત કુછ હજમ હુઇ?

 
                           સિંધુ નદીનું પાણી ભારતને સ્પર્શે છે જેનો માત્ર 20 ટકા ભાગનો દેશવાસીઓ ઉપયોગ કરે છે. બાકીનું 80 ટકા પાણી પાકિસ્તાન પી જાય છે. આમ પણ અધુરો ઘડો ક્યાંયનો પણ હોય છલકાય ઘણો. આ નદીઓનું પાણી આપણો દેશ વાપરી શકે. ક્યા કોઇ શરીફ જોવા આવવાના છે. આમ પણ સ્કિમ આપવામાં આપણા નેતા વગર ડીગ્રીએ પીએચડી થયા છે એવામાં એક સ્કિમ પાકિસ્તાનને આપી દેવાની. પાણીના પ્રશ્ને સામા પ્રાણ દેખવવા જોઇએ. ગુરૂદાસપુર,પૂંછ, પઠાણકોટ અને ઉરીના ઉઝરડામાંથી આગ ઝરે છે. હવે પાડોશીની સમસ્યાઓ પ્રત્યે સંવેદના દેખાડવાની જરૂર નથી. આ ગંભીર મુદ્દાને લઇને પ્રેશર ઊભુ કરી શકાય છે પણ અન્ય આફત અડે નહીં તેની તકેદારી જરૂરી નહીં પણ અનિવાર્ય છે. ન રહેગા પાની ન રહેંગે પ્રાણ. દેશના જવાનો ઉઠાવો આધુનિક બાણ. પાડોશી વૈશ્વિક સ્તરે અનેક પ્રશ્નોથી ઘેરયેલો દેશ છે અને સાર્ક સંમેલનને લઇને ભરી સભામાં તે એકલું પડી ગયું છે. બીજી બાજુ ચીન કોઇ મગનું નામ મરી પાડતું નથી. એક વાત એ પણ ઘ્યાને લેવા જેવી છે કે ગંગા અને બ્રહ્મપુત્રા નદીનું પાણી ચીન થઇને ભારતમાં આવે છે. જેને કોઇ ખલેલ ન પહોંચવી જોઇએ. જો કે દેડકાના રંગ ક્યારે બદલે એ નક્કિ નહીં. પણ એક વાત પાણી જેવી પારદર્શક છે જેને  ફિલ્મ દબંગના એક ડાયલોગ પરથી રજૂ કરી શકાય. વો બડાસા જાનવર કૌનસા હોતા હૈ, હા હાથી. વો હમ હૈ, અગર હાથી કા પૈર કીસી કુતે કીં દુમ કે નીચે આ જાય તો ક્યા કરના ચાહિયે?